Το διοικητικό δίκαιο είναι το δίκαιο της εκτελεστικής εξουσίας, της κρατικής διοίκησης, και ως τέτοιο -μαζί με το συνταγματικό δίκαιο- αποτελεί υποκείμενο του δημόσιου δικαίου. Το διοικητικό δίκαιο ρυθμίζει τις έννομες σχέσεις του κράτους με τους πολίτες του, αλλά και τη λειτουργία των οργάνων της διοίκησης και τις μεταξύ τους σχέσεις. Στο πλαίσιο του διοικητικού δικαίου, γίνεται συνήθως διάκριση μεταξύ γενικού και ειδικού διοικητικού δικαίου. Το γενικό διοικητικό δίκαιο καθορίζει τα θεμέλια και τις αρχές της διοίκησης και των δραστηριοτήτων της. Το ειδικό διοικητικό δίκαιο θεσπίζει ειδικούς νομικούς κανόνες για ειδικές δραστηριότητες των επιμέρους διοικητικών κλάδων (π.χ. οικοδομικό δίκαιο, δημοτικό δίκαιο, δίκαιο οδικής κυκλοφορίας).
Ο όρος διαχείριση χρησιμοποιείται στην καθημερινή γλώσσα (π.χ. διαχείριση ακινήτων, διαχείριση περιουσιακών στοιχείων) καθώς και στη νομική γλώσσα (π.χ. διαχείριση αφερεγγυότητας, διαχείριση περιουσίας) και δηλώνει μια δραστηριότητα που αποσκοπεί στη διατήρηση και ανάπτυξη μιας υλικής ή νομικής οντότητας. Υπάρχει πάντα ένα στοιχείο status quo στην καθημερινή χρήση του όρου, αλλά έχει επίσης δυναμικές τάσεις. Παράδειγμα: Η διαχείριση περιουσιακών στοιχείων αποσκοπεί στη διατήρηση των περιουσιακών στοιχείων, αλλά και στην αύξησή τους. Η στατική (διατήρηση) και η δυναμική (προώθηση) είναι επίσης στοιχεία της δημόσιας διοίκησης. Η διαφορά μεταξύ της καθημερινής έννοιας της διοίκησης και της δημόσιας διοίκησης είναι ότι η τελευταία εκπληρώνει δημόσια καθήκοντα που εξυπηρετούν ένα δημόσιο συμφέρον, δηλαδή το κοινό καλό. Η αμιγής κυβερνητική δραστηριότητα πρέπει να διακρίνεται από αυτήν, διότι ασκεί καθήκοντα πολιτικής διαχείρισης και δικαστικής εξουσίας.
Κατά συνέπεια, διοίκηση είναι η εκπλήρωση δημόσιων καθηκόντων από το κράτος ή άλλους διοικητικούς φορείς που δεν μπορούν να αποδοθούν στη νομοθεσία, τη δικαιοδοσία ή την κυβέρνηση (ο λεγόμενος αρνητικός ορισμός της διοίκησης).